Jeu de Boulesclub Butenboel

Wie zijn wij?

Wat is onze agenda?

2024

Nieuwjaarsreceptie: vrijdag 5-1-2024  

Algemene Leden Vergadering (ALV): vrijdag 12-1-2024  

Valentijns toernooi: woensdag 14-2-2024  

Lentetoernooi: vrijdag 12-4-2024  

Open dag Holten: zaterdag  20-4-2024  

Clubcompetitie: maandag 22-4-2024 / 30-6-2024

Deelname aan Kunstival: zondag 16-6-2024  

Finale Clubcompetitie: woensdag 3-7-2024  

Zomertoernooi: woensdag 24-7-2024  

Clubcompetitie: maandag 29-7-2024 / 31-10-2024

Lessencyclus: les 1 op 02-08-2024

Lessencyclus: les 2 op 16-08-2024

Lessencyclus: les 3 op 30-08-2024

Lessencyclus: les 4 op 13-09-2024

Lessencyclus: les 5 op 11-10-2024

Herfsttoernooi met aansluitend jubileumfeest: vrijdag 18-10-2024  

Wintertoernooi: vrijdag 13-12-2024  

2025

Nieuwjaarsreceptie: vrijdag 03-01-2025 vanaf 13.30 uur

ALV: vrijdag 10-01-2025 13.30 – 15.00 uur

Valentijns toernooi: vrijdagmiddag 14-02-2025

Gasttoernooi: 08-03-2025

Clubcompetitie: maandag 24-03-2025 t/m woensdag 25-06-2025

Lentetoernooi: vrijdagmiddag 11-04-2025

Open Boulesdag Holten: 03-05-2025

Finale clubkampioenschappen: vrijdagmiddag 04-07-2025

Lessencyclus les 1 op 01-08-2025

Lessencyclus les 2 op 15-08-2025

Lessencyclus les 3 op 29-08-2025

Lessencyclus les 4 op 12-09-2025

Lessencyclus les 5 op 26-09-2025

Wat is Jeu de Boules?

Jeu de Boules is een balspel dat oorspronkelijk uit Frankrijk komt. De vorm die wij doen wordt Pétanque genoemd, wat letterlijk “voeten op de grond” betekent.

Het spel wordt gespeeld met metalen ballen (boules), waarbij het de bedoeling is de boules zo dicht mogelijk bij een klein houten balletje te gooien. In Nederland wordt het houten balletje het Butje genoemd, in Frankrijk het Cochonnet en in Holten het Keuntje.

Het is een populair spel dat zowel recreatief als competitief kan worden gespeeld en vaak wordt gespeeld in parken en op pleinen in Europa en andere delen van de wereld.

En natuurlijk op het Vletgoor in Holten!

Wat zijn de regels?

Spelregels

1. Vooraf aan het spelen worden de namen willekeurig opgehangen. Team A hangt links op het bord, begint en gebruikt de blauwe pijl op het scorebord. Team B gebruikt de rode pijl op het scorebord.
2. Men legt de werpcirkel op de grond. Team A gooit het butje (houten doelballetje) vanuit de cirkel op een afstand tussen de 6 en 10 meter van de cirkelrand.
3. Een speler van team A gooit onderhands en met beide voeten op de grond in de cirkel een boule zo dicht mogelijk bij het butje.
4. Een speler van team B probeert nu zijn boule dichterbij het butje te werpen. De boule van team A mag hierbij worden weggeschoten of het butje mag met de boule verplaatst worden. Team B blijft proberen dichterbij te komen tot het gelukt is.
5. Komt de boule van team B dichterbij dan is team A weer aan de beurt om dichterbij te komen. Men gaat hiermee door tot het gelukt is.
6. Zo blijven de teams afwisselend werpen totdat één van de teams geen boules meer heeft. Vervolgens probeert het andere team de resterende boules ook dichter bij het butje te werpen dan de boules van de tegenpartij. Of ze proberen de dichtst bij het butje zijnde boule van de tegenpartij weg te schieten.
7. Iedere boule die dichterbij het butje ligt dan de beste boule van de tegenpartij telt voor 1 punt.
8. Het team dat de werpronde heeft gewonnen, werpt het butje opnieuw uit vanaf de plaats waar het butje ligt en plaatst de eerste boule.
9. Een boule waar per ongeluk tegenaan gestoten wordt moet blijven liggen, tenzij deze gemarkeerd is.
10. Wanneer het butje wordt uitgeschoten begint de mène overnieuw. Heeft de tegenpartij geen boules meer, dan krijgt het team dat geschoten heeft het aantal boules dat zij nog in handen hebben als punten.
11. Per mène mag één donnée (plek waar het butje is neergekomen) dicht gemaakt worden, zodat voorkomen wordt dat de volgende bal op deze plek wegschiet.
12. Het team dat als eerste 13 punten uit de diverse werprondes verzamelt, wint de partij.

In het hieronder afgebeelde voorbeeld heeft team A 2 punten gescoord. Twee van hun boules liggen dichterbij het but dan de beste boule van team B.

Omgangsregels

• Voor het spel begint begroeten de spelers elkaar.
• De spelers uit één team overleggen met elkaar welke rol ze hebben: “pointeur”(plaatser) of “tireur” (degene die schiet). Bij een triplette wordt ook afgesproken wie de “milieu” is (middenman/vrouw).
• Het team bepaalt zelf wie het butje uitgooit, waarna de pointeur begint met gooien.
• Bij elke volgende worp voert het team overleg met elkaar wat verstandig is om te doen, plaatsen of schieten.
• Bij voorkeur staat het team bij elkaar op de hoogte van het butje, zodat goed te zien is hoe de ballen liggen.
• Wanneer er geschoten wordt staan alle spelers stil, zodat de tireur zich goed kan concentreren.
• Bij het meten kijkt uit elk team één persoon mee, zodat er voldoende ruimte is om te meten.
• Iedereen houdt voldoende afstand van het butje en van de ballen die geplaatst zijn, zodat zij niet kunnen verschuiven.
• Na afloop van het spel geven de teams elkaar een hand en zorgen er voor dat de cirkel wordt opgehangen en het scorebord weer op 0 staat.

Wat heb je nodig?

Een set boules

Een boule moet goed in de hand liggen. De grootte van de hand is bepalend voor de diameter van de boules. Wie zich toelegt op plaatsen (de pointeur) gebruikt meestal gegroefde boules. Degene die schiet (tireur) doet dit vaak met gladde boules.

Schaft u daarom niet te snel een set boules aan! Voor mensen die kennis willen maken met Pétanque zijn er op de club setjes boules om te lenen en anders is een set met recreatie boules een prima oplossing. Ook hiermee is het spel goed te leren en te spelen.

Overige benodigdheden

Een butje/ keuntje!

Niet verplicht maar onontbeerlijk voor de Pétanquespeler zijn verder: een rolmaat om de afstand tussen boule en but te kunnen meten, een tasje of kistje om het materiaal in op te bergen en tenslotte een doekje om de boules schoon te maken.

Kunstwerk, gemaakt door Janny Lemmers

Wat is ons programma?

Naast het spelen op de normale openingstijden hebben wij ook een aantal activiteiten:

Clubcompetitie

In twee periodes van elk tien weken spelen we op maandagavond en woensdagmiddag onze competitiewedstrijden. De jaarlijkse clubkampioen wordt bekend na het spelen van de grote finale.

Dag-strijd

Een Dag-strijd spelen we op een gewone maandagavond/woensdagmiddag. Er wordt dan tegen elkaar gestreden, zodat er een competitie-element in zit. Gestreden wordt om een gratis kop thee of koffie.

Bij een gelijk aantal punten wordt er nog gestreden om wie de uiteindelijke winnaar is.

Interne toernooien

Meerdere keren per jaar worden er op middagen interne toernooien gespeeld, zoals het Valentijn toernooi en de seizoen toernooien.

Gasttoernooi

Een paar keer per jaar wordt er door de wedstrijdcommissie een regionale Jeu de Boulesclub uitgenodigd om op één dag met en soms tegen elkaar te strijden.

De competitie stand

Kunstwerk, gemaakt door Janny Lemmers

Stand Clubcompetitie

Tussenstand na eerste deel
	Clubcompetitie -2024/25
Nr	Naam	Partijen	Punten	Voor	Tegen	Saldo	%
1	Koos Trotsenburg	34	30	420	258	162	88,2%
2	Wim van Unnik	25	20	294	162	132	80,0%
3	Johan Brilman	46	30	483	408	75	65,2%
4	Gerrie Brilman	41	26	445	373	72	63,4%
5	Freddy Goorhuis	32	20	345	251	94	62,5%
6	Dik Koetsier	43	26	472	349	123	60,5%
7	Freek Wichers	26	15	260	249	11	57,7%
8	Sylvia Unnik- Marseille	35	19	325	366	-41	54,3%
9	Linze Bos	22	11	213	210	3	50,0%
10	Ineke Goorhuis	22	11	226	242	-16	50,0%
11	Willem van Doorn	33	14	329	349	-20	42,4%
12	Jenny Onstenk	20	8	191	207	-16	40,0%
13	Jeannette Verwoerdt	20	8	176	209	-33	40,0%
14	Jens Osinga	28	11	247	300	-53	39,3%
15	Jan Kleinherenbrink	31	11	265	348	-83	35,5%
16	Ans de Bruijn	39	13	315	425	-110	33,3%
17	Henk Lammers	25	8	174	281	-107	32,0%
18	Riekie Stegeman	20	6	151	224	-73	30,0%
19	Lucia Janssen	19	10	214	190	24	52,6%
20	Johan Groeneveld	18	11	188	155	33	61,1%
21	Thea Oonk	18	5	158	218	-60	27,8%
22	Anja Marseille	17	11	185	135	50	64,7%
23	Anny van der Heijden	16	7	158	164	-6	43,8%
24	Lionel Logchies	13	5	118	135	-17	38,5%
25	Marian Leusink	11	5	121	118	3	45,5%
26	Rineke Rooijers	10	3	78	115	-37	30,0%
27	Len Postma	9	4	88	91	-3	44,4%
28	Wimmie Bos	8	3	83	91	-8	37,5%
29	Gerard Duteweerd	6	3	67	57	10	50,0%
30	Jan Kolthof	6	0	45	78	-33	0,0%
31	Marianne Aldewereld	4	2	40	37	3	50,0%
32	Gerry Meijerink	4	1	37	42	-5	25,0%
33	Theo Abrahamsen	1	1	13	7	6	100,0%
34	Jannie Lemmers	1	0	10	13	-3	0,0%
35	Herma Bemer	0	0	0	0	0	0,0%

De prijswinnaars van de interne competitie, 3 juli 2024

Tijdens een spannende wedstrijdmiddag, waarbij de finalisten Johan, Gerard, Lucia, Koos, Freek, Annie, Thea en Willem de regen trotseerden, werd er gestreden om een mooie finaleplek. Na een paar voorrondes speelden Annie en Willem om de derde en vierde plek. Lucia en Johan speelden om de eerste en tweede plek.

Na een hele boeiende wedstrijd veroverde Annie de vierde en Willem de derde plek. Leuk dat zij aangemoedigd werden door een enthousiast publiek! De finalepartij was heel spannend. Johan en Lucia gingen gelijk op. Lucia speelde de sterren van de hemel. Alles lukte. Zij is eerste geworden!!! Johan een zeer verdienstelijke tweede plek. En daar moest op getoast worden!

Allemaal gefeliciteerd met jullie mooie resultaat! Ineke en Thea, bedankt voor het organiseren en Freddy bedankt voor het scheidsrechteren!

Hier de foto’s van de prijswinnaars. Voor meer foto’s zie de fotogalerij.

Finalemiddag op 3 juli

Een aantal finalisten is op vakantie. Een paar anderen hebben minder dan 14 wedstrijden gespeeld. De finalisten die het op 3 juli tegen elkaar gaan opnemen zijn:

1. Gerard Duteweerd
2. Johan Groeneveld
3. Koos Trotsenburg
4. Willem van Doorn
5. Anny van der Heijden
6. Thea Oonk
7. Lucia Jansen
8. Freek Wichers

Competitieweek 26

Kijk je op de telefoon? Houdt hem dan in de breedte om de stand goed te kunnen zien.

Stand Clubcompetitie
2024 deel 1
	Achternaam	Partijen	Punten	Voor	Tegen	Saldo	%
1	Ineke Goorhuis	7	6	78	35	43	85,7%
2	Gerard Duteweerd	14	11	175	97	78	78,6%
3	Johan Groeneveld	18	14	222	143	79	77,8%
4	Marianne Aldewereld	4	3	43	26	17	75,0%
5	Wim van Unnik	15	10	159	140	19	66,7%
6	Anja Marseille	9	6	106	90	16	66,7%
7	Koos Trotsenburg	24	15	234	216	18	62,5%
8	Johan Brilman	29	18	331	238	93	62,1%
9	Willem van Doorn	21	13	228	171	57	61,9%
10	Marian Leusink	13	8	131	129	2	61,5%
11	Anny van der Heijden	17	10	170	143	27	58,8%
12	Gerrie Brilman	29	17	291	253	38	58,6%
13	Jeannette Verwoerdt	9	5	99	80	19	55,6%
14	Linze Bos	13	7	128	114	14	53,8%
15	Thea Oonk	17	9	153	176	-23	52,9%
16	Lucia Janssen	18	9	182	148	34	50,0%
17	Jenny Onstenk	8	4	89	74	15	50,0%
18	Freek Wichers	17	8	164	174	-10	47,1%
19	Riekie Stegeman	15	7	145	140	5	46,7%
20	Freddy Goorhuis	18	8	166	175	-9	44,4%
21	Jan Kleinherenbrink	16	7	159	168	-9	43,8%
22	Rineke Rooijers	7	3	73	73	0	42,9%
23	Jannie Lemmers	5	2	45	54	-9	40,0%
24	Jan Kolthof	16	6	143	172	-29	37,5%
25	Steven Klein Teeselink	19	7	147	200	-53	36,8%
26	Herma Bemer	3	1	22	31	-9	33,3%
27	Lionel Logchies	9	3	80	93	-13	33,3%
28	Sylvia Unnik- Marseille	25	8	222	288	-66	32,0%
29	Len Postma	17	5	123	192	-69	29,4%
30	Wimmie Bos	7	2	56	78	-22	28,6%
31	Jens Osinga	13	3	93	153	-60	23,1%
32	Frits Bouwman	10	2	68	119	-51	20,0%
33	Marijke Grobben	7	1	37	89	-52	14,3%
34	Albert Vink	11	1	41	139	-98	9,1%
35	Ab Slotman	0	0	0	0	0	0,0%
36	Ans de Bruijn	0	0	0	0	0	0,0%
37	Edward van Schaik	0	0	0	0	0	0,0%
38	Gerrie  Meijerink	0	0	0	0	0	0,0%
39	Isabella Rand	0	0	0	0	0	0,0%
40	Martin van der Heijden	0	0	0	0	0	0,0%
41	Theo Abrahamsen	0	0	0	0	0	0,0%

Terminologie

Boule: metalen bal waarmee je gooit.

But: het kleine houten balletje dat bij Pétanque als doel dient.

Cirkel: plaats waaruit men werpt met een doorsnede van minimaal 35 en maximaal 50 cm.

Mène: werpronde, begint met het uitwerpen van de but en eindigt als alle boules gespeeld zijn.

Donnée: de plaats waar de boule neerkomt op het speelterrein.

Tête a tête: team bestaande uit één speler. Men speelt dan met drie boules per persoon.

Doublette: team bestaande uit twee spelers. Men speelt dan met drie boules per persoon.

Triplette: team bestaande uit drie spelers. Men speelt dan met twee boules per persoon.

Mêlée: wedstrijdvorm waarbij de partners door loting worden bepaald.

Pointeur: een bouler met als specialist plaatsen (speelt meestal met gegroefde ballen).

Milieu: de middelste speler in een triplette. Iemand die zowel kan plaatsen als schieten.

Tireur: een bouler met als specialiteit schieten (speelt meestal met gladde ballen).

Carreau: het wegschieten van een boule waarbij de eigen boule op de plaats van de andere boule komt te liggen.

Fanny: een uitdrukking die gebruikt wordt wanneer je een partij met 0-13 verliest.

Kunstwerk, gemaakt door Martien van der Heijden

Oefening baart kunst

Om het spel Pétanque nog interessanter te maken oefenen we elk jaar 5x op vrijdagmiddag een half uurtje. Wim, de begeleider, stelt 1 item uit het spel centraal.

Oefening 5 op 11 oktober 2024: tireren (schieten)

Oefening 1:

Schiet eerst de rechter pilon, waar een bal op ligt. Dan de middelste boule en vervolgens de linker pilon. Goede tireurs kunnen proberen om in 1 keer de boule van de pilon af te schieten.

Oefening 2:

Dezelfde opdracht, maar nu liggen de boules alle drie op de grond.

Oefening 3:

Weer drie boules op de grond, maar bij de middelste boule ligt er nu een blok hout op 1 meter afstand voor de boule. Daar moet je overheen schieten.

Aandachtspunten:

• Op een gladde ondergrond, zoals bij onze banen, laat je je boule neerkomen op ongeveer een halve meter voor de te schieten bal.
• Focus vooral op de plek waar je boule moet neerkomen.
• Haal je arm ver naar achteren en rol je hand goed af om zo tegeneffect te krijgen. Dan gaat de boule mooi rechtuit.
• Schiet niet te hard, want dan stuitert de boule over de te raken boule heen.

Oefening 4 op 13 september 2024: pointeren (plaatsen)

Oefening 1:

Plaats je boule in de drie cirkels tussen de 6 en 7 meter. Laat je bal neerkomen tussen de pilonnen, halverwege de afstand.

Oefening 2:

Voor elke cirkel ligt op 20 cm afstand een boule. Probeer deze boule plaatsend mee te nemen de cirkel in.

Oefening 3:

Ver weg plaatsen op 9 meter. Veer bij het gooien door de knieën en gooi uit de zwaai.

Aandachtspunten:

• Plaats naar de puntbal.
• De boule ervoor houden.
• Wijs na en gebruik je duim niet.
• Plaats de but op een voor jou gunstige afstand.

Oefening 3 op 30 augustus 2024: boulen is teamwork!

Vandaag oefenen we:

1. Om als team samen te werken. Om de tijd te nemen voor overleg over wat de beste beslissing is om te doen. Daarbij blijven we in de rol die we met elkaar hebben afgesproken: de plaatser (pointeur), de middenman (milieu) en de schutter (tireur).
2. Om het meten met niet meer dan twee spelers te doen. Degene die meet uit het ene team en een uit het andere team die meekijkt. Dit is voor degene die meet rustiger. Ook voorkom je dat er per ongeluk tegen ballen wordt gestoten.

Aandachtspunten:

• Maak je donnée dicht. Dit kan de plek zijn waar de laatste bal op de grond is gekomen. Het mag ook een ander plekje zijn. Want: kom je in een donnée terecht, dan vliegt de boule vaak een andere kant uit! Per mène (speelbeurt) mag er 1 donnée worden dicht gemaakt.
• Ga nooit te dicht bij liggende boules staan om aanwijzingen te geven. Wanneer een boule per ongeluk aangestoten wordt moet hij op die plek blijven liggen, tenzij de bal (of het butje) gemarkeerd is.

Oefening 2 op 16 augustus 2024: een obstakel!

Deel 1: Om een object heen plaatsen.

Deel 2: Onder een bruggetje door plaatsen richting twee cirkels, die schuin achter elkaar liggen.

Deel 3: Over een object hoog plaatsen richting twee cirkels.

Aandachtspunten:

Kijk goed hoe je in de cirkel staat.

Let op de zwaai van je arm.

Oefening 1 op 2 augustus 2024: Blijf vóór de but!

Deel 1: Plaats je boule in het gebied van 50 cm voor de but. Je verdient een punt voor elke boule die goed is.

Deel 2: Plaats je boule in de cirkel. De voorste cirkel levert 1 punt, de achterste cirkel levert 2 punten op.

Aandachtspunten:

Het goed in de cirkel gaan staan is al een onderdeel van een goede concentratie.

Let op je donnée ( de plaats waar je boule neerkomt) en maak de gaatjes dicht!

Waar en wanneer spelen wij?

Waar

Sportpark Het Vletgoor

Larenseweg 87b

7451EM Holten

Wanneer

Maandag: 19.00 – 21.30 uur

Woensdag: 13.30 – 16.00 uur

Vrijdag: 13.30 – 16.00 uur

Kom op tijd voor de indeling van teams!

Wie is onze sponsor?

Gastenboerderij Kosman

Zij hebben de clubkleding aan ons geschonken.

Wil je informatie of lid worden? 

Contactgegevens                      

E-mail butenboel@gmail.com

Sylvia van Unnik-Marseille, 06-5021 3862                                         

Freddy Goorhuis, 06-5322 5194

Contributie

De jaarlijkse contributie bedraagt: € 45,00 (na 1 juli: € 25,00).

Donateurs dragen jaarlijks € 20,00 bij.

Kantineprijzen

We houden de kantineprijzen voor leden zo laag mogelijk, afgestemd op de inkoop.

Betaling kan alleen contant of met een aan te schaffen consumptiekaart van €20,00.

m het spel Pétanque nog interessanter te maken oefenen we om de week op vrijdagmiddag een half uurtje. Wim, de begeleider, stelt 1 item uit het spel centraal.

Op de stoel bij Butenboel

In Memoriam….. Steven

Op de ‘eigen’ stoel van Steven zijn boules, tasje en sponsorshirt.

Interview met Christien en Dirk, die samen met hun kinderen 22 jaar samen woonden met Steven op zijn boerderij. Een prachtige symbiose! Steven kon er niet wonen zonder hen. Gezin Christien kon er niet wonen zonder Steven. En voor de drie kinderen was Steven hun opa!

We komen binnen in de gang van de boerderij. Aan de muur een prachtige schildering die meteen aan Steven doet denken.

Christien vertelt dat Steven over een tijdje uitgestrooid gaat worden op zijn geliefde land. Het land waar zo veel voetstappen van hem liggen. Waar ook het hekje is, naar de koeien toe, dat altijd op dezelfde manier en op dezelfde tijd door Steven geopend en gesloten werd. Nee, Steven liet niets aan het toeval over. De routines van de dag hadden hun eigen tijd, waar niet van afgeweken kon worden. Na de stal ging hij koffie drinken en als de koffie op was begon hij nog even te klungelen waarna hij ging koken. Dan kwam hij langzaam weer naar buiten om te beginnen met het werk. Het rondje stal, koffie, koken en het land weer in heeft hij heel lang volgehouden. Je kon er de klok op gelijk zetten!

Als zijn tv kapot was moest Dirk die maken. Hij hield dan geen rekening met de drukte in een gezin. Het moest direct verholpen worden. Dirk kon hem nog weleens tegengas geven. Bijvoorbeeld als Steven vroeg in de ochtend direct wat balen hooi wilde hebben. Dirk kon hem dan toch tot de middag laten wachten. Steven kon dan flink tegensputteren, maar op een gegeven moment wist hij dat dingen anders konden lopen en vond het dan goed.

Binnen in de gezellig warme woonkeuken vraagt Christien ons hoe het jubileum is geweest. Steven had er graag bij willen zijn. Als er één ding is dat al duidelijk was, dan is het dat Steven leefde voor de club. Het was als zijn familie. Niet zo gek natuurlijk. Hij was een alleenstaande man die altijd hard heeft gewerkt als boer met koeien op zijn boerderij. Toen hij 75 jaar werd heeft hij de hele club uitgenodigd voor een feestmaal bij het Bonte Paard.

We vertellen over de succesvolle jubileumdag. Het was een geweldige dag met eerst een herfsttoernooi en daarna een feest bij de Pothaar. In zijn laatste dagen heeft Steven nog genoten van de foto’s, die ook op het jubileum te zien waren. Daarbij had hij verhalen over verschillende (oud) leden van de club. Hij heeft nog een tijd met het fotoboekje in handen gelegen in bed. Het Butenboel lied heeft hij meerdere keren beluisterd. Bij de eerste keer reageerde hij niet. De tweede en derde keer wel. Hij vond het prachtig.

Dirk komt binnen met een paar Pétanque trofeeën, die Steven gewonnen heeft. Hij was er zo trots op!

Op tafel liggen ook krantenartikelen, een grote groepsfoto van de Butenboel en een jaarkalender. Op de kalender is te zien wanneer Steven naar de boulesclub ging. Bij elke dag staat genoteerd hoeveel mm regen er is gevallen, de dag- en nacht temperatuur, hoeveel km hij ging fietsen en wanneer hij een lekke band had. Hij was van de getallen. Op de boulebaan wilde hij ook altijd meekijken op de teller. Hij was wel een man die geëerd wilde worden. Dat hij zijn eigen sponsorstoel had op de club vond hij prachtig. Hij had altijd iets te vertellen. Over voetbal, maar ook zijn politieke voorkeur stak hij niet onder stoelen of banken. Jammer voor hem waren er maar weinigen die het met hem eens waren. Ook over gezond leven had hij zijn oordeel klaar. Zijn groente woog hij. Iedere dag precies 200 gram. Dat anderen dit niet deden vond hij maar vreemd. Hij was er trots op dat de huisarts hem complimenteerde dat hij zo goed op zichzelf paste en zorgde dat hij niet te zwaar werd.

Steven is zo’n 15 jaar lid geweest van de club. Toen hij klaar was met koeien melken werd het tijd om een nieuwe invulling aan zijn week te geven. Christien en Dirk raadden hem aan om nieuwe sociale contacten te zoeken. Dat vond hij best ingewikkeld. Het heeft wel 2 jaar geduurd voor hij iets vond dat bij hem paste. Na tafeltje dekje in de Diessenplas en koersbal kwam hij bij de Butenboel terecht. Daarnaast was hij dol op voetbal. Hij bezocht vele thuiswedstrijden van VV Holten en keek naar wedstrijden op de tv. Bij ieder doelpunt deed hij zijn kamerdeur open om het de familie te laten weten!

Pétanque was een schot in de roos! Hij werd, op aandringen van de vorige voorzitter Bert, hoofdsponsor en schonk de club mooie kleding. Zijn gastenboerderij Kosman wordt op de polo’s en jassen gepromoot. De groepsfoto werd gemaakt met het bord op de achtergrond, want voor wat hoort wat. Samen met Bert heeft hij geposeerd voor de foto en die werd in het plaatselijk blad afgedrukt. Steven ging overal naar toe met de clubkleding aan! Christien geeft ons zijn clubjasje en shirt om weer een nieuw lid blij mee te maken. Ook zijn bouleballen zijn voor de club!

Christien: “Dirk en Steven waren twee haantjes, maar wel met respect voor elkaar.” Dirk kon hem nog wel eens plagen en zei dan dat hij vals speelde bij boulen. Dat ontkende Steven tot het laatst aan toe. Steven kon wel in geuren en kleuren vertellen over succeswedstrijden!

Het laatste jaar voelde Steven dat zijn krachten afnamen. Bij het boulen had hij moeite met de afstand. Toch bleef hij doorgaan. Fietsen en auto rijden ging minder soepel. Bij de keuringsarts kreeg hij het voor elkaar om zijn rijbewijs toch weer te verlengen. Op de auto zitten hier en daar wel wat sporen van kleine ongelukjes, maar Steven wist nooit waar die van waren, hij had niets gezien of gehoord.

De laatste maanden heeft Christien hem veel geholpen, bijvoorbeeld door samen boodschappen te doen of zijn steunkousen op tijd aan te doen wanneer hij bij zijn zus Stientje op bezoek ging. Voor zijn veiligheid gaf Christien hem een alarm om onderweg te dragen. Hij heeft het nooit gedragen, was zo eigenwijs! En dat maakte hem ook weer mooi. Echt een uniek persoon!

Wat er ook gebeurde, het boulen ging voor! Hij had al eerder een Tia gehad. Hij moest naar de huisarts, maar wilde ook naar boulen. Dit ging niet. Hij werd met de ambulance opgehaald. Later ging hij er wel prat op dat hij in een super snelle auto had gelegen! Op een dag liet hij zijn bord vallen en raakte hij gewond aan zijn hand, maar hij gunde zich de tijd niet om dit te laten verbinden omdat hij zeker niet te laat op de club wilde komen. Want te laat betekende niet meer mee kunnen doen met de wedstrijd!

20 september 2024 is de laatste keer geweest dat hij met zijn eigen auto naar de club reed en een partijtje speelde. In de pauze bleef hij stil zitten met een kop koffie voor zich. Na een opname in het ziekenhuis leek het even wat beter te gaan, maar uiteindelijk bleek de bloeding in zijn hersenen toch fataal. Hij werd naar huis gebracht waar hij in alle rust op 84 jarige leeftijd is ingeslapen.

Van de Butenboel kwamen er in zijn laatste dagen thuis een aantal leden afscheid nemen. Toen de penningmeester belde om te komen zei Steven “ahh dat is een voorname!”. Ook kwamen er nog wat boule vriendinnen langs. Steven kon toen niet meer communiceren maar was wel heel helder wie er waren. Hij vond de aandacht mooi.

Bij het condoleren ademde zijn slaapkamer de jeu de boule sfeer uit. Zo mooi, met de groepsfoto aan de muur en zijn bouleballen naast de kist op zijn stoel. Er kwamen heel veel boulers langs. De familie zag hoeveel de club voor hem betekend heeft. Tijdens de mooie afscheidsbijeenkomst werd de Butenboel meerdere keren genoemd.

Het zou mooi zijn als meer mensen, net als Steven, de Butenboel ontdekken! Want, zegt Christien:  “Gezond oud worden is bewegen en sociale contacten”. Op de Jeu de Boulesclub vind je beide. Net als op de boerderij waar Steven samen met het gezin van Christien en Dirk liefdevol samenleefde.

Op de stoel bij Butenboel…Koos

Op de stoel de boule attributen van Koos.

We worden warm welkom geheten door Koos met een kop koffie en koekje. Hond Pinky is wat doof geworden en merkt ons pas later op, maar reageert dan enthousiast op ons.

We beginnen het gesprek met de oprichting van de boulesclub. Koos kent nog veel namen, zo ook die van Jan, die Koos zo’n 25 jaar geleden bij de Jeu de Boulesclub heeft gehaald. “Mijn Dinie liep in de winkel. Ik zat toen in de VUT en na 5 jaar werd dat pensioen. Jan vroeg toen aan Dinie of ik geen zin had om bij de boulesclub te komen. Zodoende werd ik lid, al moest ik wel even over die drempel heen. Dinie was bang dat ik in een zwart gat zou vallen en dan ga ik in de stoel zitten. Ik ben een echte stoelzitter. Ze heeft me ook aan het schilderen gezet. Het hele huis heb ik geschilderd. Met het schilderen en boulen waren er tenminste weer een paar dagen gevuld.”

We duiken de historie van Koos in.

Koos is nu bijna 87 jaar en is geboren in Rotterdam. Hij heeft als 6-jarig kind het ‘vergeten bombardement’ van 1943 meegemaakt. “Gelukkig was er niemand thuis. Mijn vader kon niet naar huis komen, hij werkte aan de andere kant van de Maas. Overal was brand. Dat vergeet ik niet meer.” Hij heeft toen een poosje bij zijn oma gewoond, omdat zijn ouderlijk huis was beschadigd. Later kregen ze een huis in de Hockeystraat, compleet met douche. “Onze kat had zich verstopt in een keukenkastje en heeft het bombardement overleefd. Later is het beest naar alle waarschijnlijkheid opgegeten.”

Door huiselijke omstandigheden kwam Koos in Arnhem te wonen, samen met moeder, broertje en pleegvader. Als zogenaamd ‘bleekneusje’ heeft Koos een poosje in Groningen gewoond om aan te sterken na de oorlog. “De wc was een hokje in de tuin. Ik ben er later geweest, het stond er nog.”

Zijn werkzame leven was in Arnhem. Koos was opgeleid tot metaalbewerker(machinebankwerker bij Van Berkel) maar werkte op kantoor. “We maakten hardmetaal voor boortjes. Er werd voornamelijk voor Philips geproduceerd.”

Tussendoor is Koos in dienst geweest, bij de marine. Eerst de opleiding in Hilversum en Amsterdam, op het schip de Buffel. Later op de Karel Doorman in Rotterdam als machinist. Het was voornamelijk bewakingswerk. Koos zijn jongere broer kwam zes jaar later ook op hetzelfde schip als dienstplichtige.

Dinie kwam uit Holten, maar kwam een poos in Arnhem op kantoor werken en daar hebben Koos en Dinie elkaar leren kennen. De ouders van Dinie hadden een kruidenierswinkel in Holten. Koos en Dinie hebben een poosje bij hen ingewoond. “Daar is onze dochter Anneke, eerste van de drie kinderen, geboren.”

Via Albert Heyn Deventer heeft Koos zijn papieren voor het kruideniers vak gehaald, later solliciteerde Koos bij de Coöp en heeft enkele jaren een winkel geleid in Zwolle. Daar heeft hij nog een tijdje gewoond, 3-hoog, voordat hij naar Holten verhuisde en lange tijd bij Dikkers (later Coöp en nu Plus) werkte. “Ik heb daar diverse verbouwingen meegemaakt. We hadden beneden een kegelbaan. Daar gingen we na het werk met elkaar spelen”.

Weer even terug naar de Butenboel.

Koos heeft duidelijk gevoel voor de bal. Hij speelde in zijn jeugd volleybal, voetbal (niet op een club, maar met de jongens onder elkaar) en badminton.
“Ik heb veel geleerd van Ton, maar ook van Gerard, Rob en Dien. Dien is een echte Amsterdamse. Die kon haar ‘klepje’ wel opengooien haha. Gerard en zijn vrouw gingen in die tijd door het hele land wedstrijden spelen. Theo A en Gerard waren licentiespelers. Die gingen ook overal naar toe. Theo O was er in die tijd ook bij. Net als Anny en Martien. Lid van de NJBB zijn we nooit geworden. Die bonden zijn zo duur. Dat gaat niet met een kleine club. De kantine van Okia zat eerst aan de andere kant naast ons, op de plek waar nu dat trekgewicht staat. In het gebouwtje van nu zat ook een peuteropvang. Je vindt er in het aanrecht nog zo’n verdiept badje. Ook zitten de deurknoppen hoger en is de verwarming afgedekt met platen. Allemaal voor de veiligheid.”

Met een vergrootglas bekijkt Koos wat foto’s. Kijk, Jopie, de vrouw van Theo A, staat hier ook op! En Theo A zit naast haar. Mien zit daar ook en Alie, Jan, Arend, Jan en Heerengraven met zijn vrouw en Theo O.

Er speelde altijd van alles, ook romances. De één vond de ander leuk. Daar kon niet altijd over gepraat worden ha ha. Ook was er een heftige gebeurtenis. Iemand die op de club overleden is. Er is nog geprobeerd om te reanimeren, maar dat mocht niet baten. We konden van de politie nog ondersteuning krijgen. Ja, dat heeft indruk gemaakt.

Dit zijn ook leuke foto’s. Daar staan ze duidelijk op! Kijk ook naar dat bordje erachter: ‘Place de Pétanque’. Dat stond op de club. Daar had Ton voor gezorgd.

Rij achter: Theo O, Jan, Henk , Jan, Ton

Rij voor: Wim, Tonnie, Diny, Addy, Sam, Gerard

Rij achter: Sam, Joke, Theo O, Dien en ervoor Jan, Janna, Jan, Jan (voorzitter geweest), Tonnie Wim, voor Wim zit Johan, Mien, Ton, voor Ton en Mien staat Gerda

Rij voor: Arend, Diny, Henk (voorzitter geweest), Addy, Gerard

Midden: Achter Henk en Addy zit Alie

We bekijken wat oude foto’s. “Kijk dit zijn Rineke en Cor, die zitten bij ons. Daar met de pet, dat is Jan. En Marian, van Jan. En die vrouw, haar man kreeg toen een nieuw hart. Hij heeft daar nog een paar jaar mee geleefd. Ik weet nog dat hij vaak dorst had. Dan grapte hij dat hij vast het hart van een ober had gekregen! Daar staat Ab, die was keurmeester op het slachthuis. Zijn vrouw staat er naast. Hij heeft ook nog met mij samen ‘Tafeltje Dekje’ gereden. Daarnaast staat Anny. Die foto is toen bij de Biester gemaakt. Er was ook nog een Jaap. Die werkte bij de Shell.

Hier sta ik samen met Sam te barbecueën. Een hele leuke, vriendelijke vent.

En hier bouwen we een feestje. We hadden een eigen tent. Kijk maar, ik bouw hem op, zit er bovenin. Je ziet ook nog Jan en zijn vrouw. Hij zat er ook bij. Er waren veel Jannen. Toen interviewer Lucia (met man Jan) er bij kwam wel zes.”

Wij leren het spel nu ook van jou Koos!

“Dat komt omdat ik wel met de ballen kan omgaan. Ik weet wat een bal doet. Als je een bal loslaat moet die duim weg. Anders geef je daar een effect mee. Je kunt de bal wel wat remmen. En het lukt vooral als er nog geen ballen in de baan liggen. Iedereen wil altijd naar de but. Maar je kunt ook naar de bal van de tegenstander spelen. Als je die raakt heb je kans dat jij ligt. Dan wordt het die beroemde zijbal!

En de Butenboel? Ik vind het na al die jaren nog steeds een gezellige club!”

Eén van onze oud-leden en mede-oprichter: Dien

Op de stoel een paar belangrijke voorwerpen van Dien. Met het vergrootglas bestudeert zij uitgebreid de foto met oud-leden van Butenboel.

Vriendin Anny, die we al eerder geïnterviewd hebben, zit ook aan tafel. Samen met Dien komen zij op allerlei verhalen uit de Butenboel tijd. Ook dochter Loes is even aanwezig. Dien: “Je vader was er helemaal gek van, van het boulen”. Dien vertelt dat haar twee dochters in de buurt wonen. “Als ik op het balkon ga staan en ik roep heel hard, dan horen ze me! Ik heb ook een kleindochter en twee achterkleinkinderen.”

Dien is nu 91. Met veel plezier denkt zij terug aan de tijd dat zij speelde bij Jeu de Boulesclub Butenboel, die zij mede heeft opgericht. Dien komt oorspronkelijk uit Amsterdam, uit de Kinkerbuurt en heeft op de Overtoom op school gezeten. Het schilderij van de Singel met bloemenmarkt en de Munttoren in de verte is haar heel dierbaar.

Net als haar borduurwerk in kruissteek van de “Mozes en Aäronkerk” met ervoor het Waterlooplein. Dien vertelt graag over haar tijd in Amsterdam, toen zij nog werkte voor de Shell. Haar man Jan werkte ook bij de Shell.
De dames van de thuiszorg die bij haar thuis komen hangen aan haar lippen als zij verhalen over Amsterdam vertelt tijdens het koffie drinken, zo vertelde zij. Hele verhalen bv over tante Corrie in de gribusbuurt Kattenburg. Met interviewer Lucia, zelf Amsterdamse, ontstaat een enthousiast gesprek over de gezamenlijke roots. De vader van Lucia werkte daar ook voor Shell. Dien “Wat leuk, als we lang doorpraten zijn we nog zusters!”

Dien en haar man Jan zijn voor het eerst met jeu-de-boules in aanraking gekomen tijdens een vakantie in Frankrijk. Zij stonden te kijken bij een partijtje en één van de spelende mannen vroeg of Jan zin had om mee te doen. “Maar ik heb geen ballen” had Jan gezegd. O, die hadden ze wel voor hem te leen. “In Frankrijk hebben we voor het eerst gespeeld. Nou, we waren meteen verkocht!”
De volgende dag hebben we meteen zelf ballen gekocht. Zo’n grote bak. Er zaten er wel zes of acht in! Later hadden we van die echte ballen. Die zijn heel duur!”

“En hoor eens, Anny was de eerste vrouw in Holten die ik sprak, nadat we uit Den Helder hier kwamen wonen. We woonden toen in de caravan op de Haspel, moesten een maand overbruggen. Ik geloof dat het wel een half jaar is geworden.” Anny weet zich te herinneren dat de kinderen van Dien toen tieners waren. Dien: “Ja, jouw man hield ze wel in de gaten!!! Ook onze Lieke. En nu is ze al 58. Met Anny en Martien hebben we veel vakantiereizen gemaakt. Naar Noorwegen en Frankrijk. Ook naar Drenthe. De ballen gingen altijd mee! We hebben zoveel beleefd met elkaar. Oversteken met de boot, waarna jullie accu van de auto leeg was, Anny. En ’s avonds gingen we altijd kaarten. Het is zo leuk als je goede vrienden hebt!”

Dien, weet je nog leuke verhalen van de Butenboel?

“Ja, ze hadden een bak gemaakt bij gebouw Irene in Holten. Maar daar kon maar 1 mens boulen. Het was ook een poepbak geworden voor de honden. Ik heb ze nog nooit zien boulen daar. Toen kwamen Arend en Mien.  En Theo. Dat waren ook weer kennissen van ons. De dochter van Theo was weer een vriendin van Lieke. Met dit groepje hebben we de club opgericht in december 1998. We hebben het goed geregeld, bij de notaris. Vooral Theo heeft veel gedaan. Het zat goed in elkaar. In het begin was alles nog primitief: geen verlichting, geen overkapping. Ook waren er minder leden. Ik zorgde voor de administratie, was penningmeester en hield alles keurig bij. De kascontrole eens per jaar zorgde voor een gezellige avond en natuurlijk klopte alles keurig. Met Anny samen verzorgden we de koffie en thee in de pauzes. Die werd genuttigd in het gebouwtje van Okia.”

Voor het organiseren van feestjes draaiden Dien en Anny hun hand niet om. Ze hebben altijd veel plezier gehad. “Ja, dat deden wij hè Anny, inkopen doen en vooral de boel schoonmaken! Niet dat dat veel hielp hoor, de muizenkeutels lagen overal en als je de laden van de keuken open deed sprongen de muizen er uit. Maar organiseren deden we samen. Dat is niet handig met meer mensen. En die oude mensen kunnen zo zeuren!”

Anny: “We versierden ook met de Kerst. En één keer in het jaar ging de hele club uit eten, soms bij de Biester. Dien verzorgde de reservering. We gingen kijken bij het restaurant en natuurlijk wat afdingen. Het was altijd gezellig. Misschien een idee voor de toekomst?” Dien ”Ik ging het liefst naar de Biester, want ik vind Jan zo lief. Ik kreeg achteraf altijd de rekening en die ging ik dan narekenen. Het was altijd te weinig en dat vertelde ik hem dan. Toen zei Jan dat ik het maar zelf moest doen haha. Met Kerst kreeg je dan een kerststaaf van hem”.

Dien: “We hebben een keer voorbij Nijverdal gespeeld. Het was bij een bejaardenhuis in Lemelerveld. Weet je nog Anny? Bij Dalfsen hebben we ook gespeeld. Je kon daarna koffie drinken in de molen. Net als nu werd er toen ook al competitie gespeeld in clubverband en soms bij andere clubs, zoals bij NKC in Nijverdal. Daar was het altijd goed georganiseerd.”

Bij het zien van een paar foto’s komen er vele herinneringen boven. Samen met Anny kijkt ze er uitgebreid naar. Lang niet alle namen worden herinnerd. Wat wel nog goed onthouden is: de fijne, prettige sfeer.

“Kijk, daar op de foto zit Addy, nu tegen haar dochter Loes: dat is je schoonmoeder!” Ook herkent zij Diny. Vroeger was Diny haar buurvrouw. Dien vindt het zo erg dat zij al jong overleden is. “O ja, en dat is Jan, hij was veearts!” “Kijk Dien”, zegt Anny, “dit is ene Gerard. Weet jij daar nog iets van?” “Ja, die woonde in Nijverdal. Ah, ik zie hier Jan, die met Janna getrouwd is. En kijk Loes, daar, je vader! Jan staat er bij! Daar achter. Ik sta naast hem. Kijk, toen was ik nog jong en fruitig. En Jan, ik denk nog iedere dag aan hem. Wat mooi hè Loes! Dit is mooi, dit is zo mooi! En Anny, wie is dit dan? Zo’n aardige kerel.” Anny: “Ah dat is Sam! En Ton, wat was zijn achternaam? Dat weet Koos wel. Vraag hem maar” Dien: “Wat leuk dat jullie dit doen! Zo leuk. Ik was er vanaf het aller, allereerste begin bij. Net als Mien en Arend. Vroeger waren er leuke mannen bij hoor op de club!” Wij beamen dat dit nu nog steeds zo is. Dien: “Janna en Jan gingen met elkaar. Het is hartstikke leuk als mensen met elkaar gaan op die leeftijd.”

Dien kijkt weer naar de foto’s. “Er was ook nog een man lid, die we in Frankrijk ontmoet hebben. Hij zat in het leger. Koos kent hem misschien wel. Ja, Koos is mijn vriendje! Ach ja, hier zie ik Arend. Wat leuk is dit allemaal! Zouden ze de administratie van mij nog hebben? Daar staan alle namen in. En zoveel al overleden of in een bejaardenhuis. Nou daar krijgen ze mij niet in hoor! Ik vind het zo ontzettend leuk dat jullie dit doen. Ik was al zo veel vergeten. En nu zie ik mijn eigen man weer op de foto! En dat ontroert je.”

Wat heeft het meeste indruk gemaakt in de tijd van het boulen?

“Koos! Nee, haha, lekker buiten zijn. Met de mensen onder elkaar. En ik ouwehoer graag!!!. Was leuk altijd hè Anny!

Dien vraagt hoeveel leden er nu zijn. Als ze hoort dat het er rond de 40 zijn is ze blij verrast. En helemaal als we vertellen dat Koos ook nog speelt. “Toen ik 79 was ben ik geopereerd. Daarna kon ik helaas geen jeu-de-boules meer spelen. Ik heb toen alle spullen weggegeven. De bouleballen hebben nog lang in de schuur bij mijn dochter Loes gelegen, maar zijn uiteindelijk toch opgeruimd. Ze kunnen dus helaas niet meer aan de club gedoneerd worden.”

Dien kijkt met veel plezier terug op de tijd dat ze nog kon spelen. “Ik heb het altijd heerlijk gevonden. Echt waar! Als ik de baas over mijn lichaam was zou ik nog spelen. Het leven gaat niet altijd meer over rozen, maar je moet er zelf iets van maken. Trek je niets van een ander aan. Doe waar je zelf zin in hebt. En wat leven we nu toch in een mooie tijd, zo anders dan vroeger. Straks kan ik alles lezen op de tablet wat er nu gezegd is. Dat is toch fantastisch!”

Dien wenst de club alle voorspoed toe.

Eén van onze oud leden: Mien

Mien is geboren in januari 1929 en is dus al 95 jaar oud.
Ze woont nog geheel zelfstandig in Holten. Haar man Arend, inmiddels overleden, was een van de oprichters van onze Jeu de Boulesclub Butenboel. De kinderen zijn 64, 62 en 57 jaar. Ze heeft 6 kleinkinderen. In het dorp kun je haar tegenkomen, wanneer zij nog op de fiets haar boodschappen doet. Tijdens het interview klimt zij soepel op een stoel om uit een bovenkastje een kistje met boules te pakken.

Hebben jullie altijd in Holten gewoond?

“Vóór ik met Arend in Holten kwam wonen, woonden we 36 jaar in Enterveen (tussen Enter en Rijssen). Ons huis kreeg daar de naam ‘Kievitsdal’ omdat er zoveel kieviten zaten. Zo leuk om al die kieviten te horen wanneer je wakker werd! Ik zal het je laten zien”

Mien laat een schilderij zien van het mooie huis, dat gebouwd is op veengrond. Ook daar was, net als later bij de nieuwe boulebanen,  veel zand nodig om het huis te kunnen bouwen.
“We waren erg actief met allerlei werkzaamheden en clubjes, zoals voetbal en boerendans. De Boerendansgroep hebben we ook zelf opgericht. Bovendien moest het huis goed worden onderhouden, er was altijd wel wat te doen. Onze kinderen verzuchtten dan ook wel eens dat we ‘altijd aan het werk’ waren.
Er werd ook vakantie gevierd: met de vouwwagen twee weken naar Zuid-Frankrijk. Daar werd natuurlijk ook gebould. In Holten kwamen we aan de Larenseweg 92 te wonen, daar hebben we elf jaar gewoond. Ook daar was het altijd werken. De kinderen zeiden altijd: “Va en de kat, die bent altijd op pad. Moe en de poes, bient altijd in hoes”

Het was goed om naar wat ontspanning te zoeken. We gingen op een dag wat rond lopen en ontmoetten vier boulers op het parkeerterrein bij Okia. Dien en haar man Jan en nog een stel, maar ik weet niet meer wie. Misschien waren het Anny en Martien wel. Arend hupte op een morgen heel vroeg uit bed, om 5 uur. Ik vroeg “wat is er toch?!” “Ooo” zegt ie, “Nu heb ik het gevonden”! en doelde op de bouleplek bij Okia. Dat kan een club worden! Hij deed zijn trainingspak aan en ging direct kijken. Bij terugkomst om zeven uur zei hij: “Maar er moet heel wat aan gebeuren, dat heb ik al uit geprakkiseerd!”. Ik vroeg: “En wie moet dat gaan doen?” Arend: “Enkele mensen. Dat is altijd zo”

“Het waren daar natuurlijk allemaal hobbels omdat er steeds geparkeerd werd. Er was veel zand nodig om de kuilen op te vullen. Alles werd zelf aangelegd, eigenlijk hetzelfde als nu dus. Je had toen wel een afgraving waar je zand kon halen. Dat zou nu niet meer kunnen. Je moet alles bij de gemeente aanvragen. Theo heeft ook geholpen en Dien. Zij hoorden bij de oprichters. Daar kun je ook heen om navraag te doen. Theo kwam nog geregeld bij ons langs. Met zijn grote hond. Die lag dan rustig in de kamer. Het bouleterrein was heel eenvoudig. We hadden niets. Geen wc’s, geen keuken. Ik kan me niet herinneren of we in de kantine van Okia hebben gezeten.”

Mien heeft altijd met plezier en tot op hoge leeftijd gespeeld. Mien: “Ik vond het altijd heel gezellig!” Zij sloeg geen boulemiddag over, maar uiteindelijk stopte zij toch vanwege pijnlijke handen. 
Ze kijkt met plezier terug op de tijd dat ze nog kon spelen, maar verlangt niet meer terug. Ze hoopt voor de club dat we in de toekomst mooie banen terugkrijgen. Ze vindt het fijn dat het zo goed gaat met de club: begonnen met zo’n vier tot zes mensen tot nu ruim veertig leden.
Wat ze wél mist is de gezelligheid van de club, zeker in de pauzes. Het was pure ontspanning tijdens het drukke leven. Mien komt niet meer kijken omdat ze bang is heimwee naar die tijd te krijgen. Ze zal nog op zoek gaan naar oude foto’s, maar weet niet of die er nog zijn.

“Ik heb nog boules voor de club. Die mogen jullie meenemen. En van Arend heb ik nog een kistje met boules. Dat heeft hij zelf gemaakt. De buren lenen het altijd als ze op vakantie gaan.”

Waar Mien nu woont in haar appartement aan de Kolweg komen geregeld mensen langs fietsen die haar kennen van de club. Ze weet vaak niet meer wie het zijn, maar groet vriendelijk terug.

Anny

Warm welkom

Tijdens het warme welkom van Anny valt ons oog al snel op de prachtige, houten kunstwerken die overal in huis hangen. Ze zijn gemaakt door haar man Martien, die ook fervent bouler was en nog steeds lid is van onze boulesclub. Op de club hangt een van zijn werken.

Anny en Martien hebben elkaar leren kennen door de muziek van Martien. Hij reisde met zijn orkest rond in Nederland en zo zagen ze elkaar voor het eerst in de buurt van Weert. Zij hield nog even de boot af, maar hij zette door, maakte een afspraakje en zo zagen ze elkaar weer.
Ze hebben veel gereisd o.a. door Algerije en Afrika, samen met het orkest.

Recreatieoord de Haspel

Anny heeft wat foto’s op tafel neergelegd van recreatieoord de Haspel. Dit bedrijf heeft zij jarenlang samen met Martien gerund.

Ze vertelt: “Alle huisjes hadden sprookjesnamen: Mak, Mik, Piggelmee, Pinokkio, Bambi, Hans en Grietje, Tom Poes”.

Wanneer zijn jullie in Holten gekomen?

“We zijn hier in Holten gekomen in 1973 en we hebben het park 18 jaar gedaan. Ons park was niet groot maar we draaiden een prima omzet, beter vaak dan grotere bedrijven om ons heen. Dit kwam omdat we er altijd zelf bij waren. Je moet er iets voor doen!  Elke dag iets organiseren. Op maandag klaverjassen, dinsdag kegelwedstrijden, woensdag dansen voor ouderen, donderdag een dropping, vrijdag midgetgolfwedstrijden en op zaterdag disco voor de jeugd. Ook van andere campings kwam de jeugd dan naar ons toe om mee te doen met midgetgolf en om mee te dansen. De jeugd vroeg dit netjes en wij vonden het natuurlijk goed dat zij kwamen.

Het liep altijd gesmeerd bij de Haspel. Tijdens het hoogseizoen gingen wij naar bed als de vogeltjes gingen fluiten. In de winter konden we weer rustig ons krantje lezen. In ons bedrijf kwamen de mensen altijd in de voorjaarsvakantie, in de grote vakantie, in de herfstvakantie. En vaak kwamen dezelfde mensen weer terug. Ze leerden elkaar bij ons kennen en zijn dan later verloofd en getrouwd. Er ligt een hele historie bij de Haspel. En dat heb je als het een familiecamping is.

Mijn man had een keer een knieongeluk op het terrein, in het najaar. Hij heeft toen een tijd in een rolstoel gezeten. De therapeuten waren verbaasd hoe fanatiek hij zijn oefeningen deed. Martien was zo gemotiveerd omdat het bedrijf hem aan het hart ging en hij met Pasen weer aan de slag wilde. Ik wou dat ze zo allemaal waren! Zo’n goede mentaliteit! Maar het is goed dat we gestopt zijn met werken. Je kon altijd wel door blijven gaan. Voor de Haspel had Martien ook al goed lopende ondernemingen in het zuiden van het land. Ik kom oorspronkelijk uit Limburg, Martien uit Brabant”.

Van recreatieoord de Haspel naar Jeu de Boulesclub Butenboel

Begon het jeu de boulen nadat jullie gestopt waren met het werk?

“Ja, dat klopt. Dien en Jan, waarmee we via de Haspel bevriend zijn geraakt, waren al eerder begonnen bij de Butenboel. Zij huurden een huisje bij ons, in afwachting van hun nieuwe huis in Holten. Hun dochters vonden het maar wat leuk om met de activiteiten mee te doen en te dansen. Martien is door Jan gaan houtsnijden. Hij maakt zulke mooie dingen. Mijn lievelingswerk is de Kruikendraagster. Ook heeft hij mijn pumps een keer nagemaakt.

Wat later vroegen Dien en Jan of het jeu de boulen niet iets voor ons was en zijn we met hen mee gegaan naar de boulesclub.

Ze speelden toen al op het terrein waar wij nu ook spelen. De gebouwtjes die nu bij de touwtrekkers staan waren toen nieuw. Er zat iets voor kinderen in. Ja, een consultatiebureau. In het gebouw dat nu de kantine is. Het was helemaal ingericht op de kinderen. Kinderbadjes om te wassen. Zij zijn ergens anders naartoe gegaan. De touwtrekkers hebben de ruimte toen gehuurd en maakten er een kantine van. Ze zaten er heel goedkoop. Martien en ik hebben het verschillende keren helemaal opgeschilderd. We hebben geholpen om het goed bij te houden.

Met Dien en Jan zijn we nog op vakantie geweest naar Noorwegen. We gingen veel op vakantie. We waren weken weg. Maar ja, je kon ook ’s winters spelen op de club. Al gingen we ook overwinteren in Spanje. We zijn overal geweest maar hebben het boulen toch altijd bijgehouden.

Toen wij 55 jaar getrouwd waren stonden de boulesballen verwerkt in de uitnodiging!

Gisteravond zat ik met Martien nog foto’s te kijken van de boulers van toen. Martien, zei ik, moet je zien hoeveel mensen er niet meer zijn. Er zijn er zo veel al overleden. Niet zo verwonderlijk want de leeftijd van de spelers was hoog.

Ik was van de week nog bij Mien. Zij is 95 jaar en is al overgrootmoeder. Het is nog maar kort geleden dat zij is gestopt bij de Butenboel. Mien was goed in het spel, legde de ballen er heel goed bij. Ze was ook een van de oprichters van de club”.

Heb je nog verhalen van de begintijd?

“Er was er eentje, Ton. Die was heel streng. Je moet goed oefenen zei hij, flink uithalen, van achteren af een goede zwaai maken. Die gaf dan ook wel eens een paar lesjes. In een rubberen band bijvoorbeeld de ballen gooien. Ik heb er wel van geleerd. Denk nog steeds aan ‘flink uithalen’.

We hebben vaak meegedaan aan grote toernooien, zoals dat in Nijverdal. Er kwamen over de 100 mensen en er waren veel banen. Ik heb daar een keer de eerste prijs gewonnen, een groot vleespakket! Het was een interessant toernooi, heel goed geregeld. Je hoefde niet bang te zijn dat je iets verkeerds deed, met wie of wat je moest spelen. Je hoefde maar te kijken op je briefje en dat  later weer in leveren.

We speelden in de regio competitie. In Dalfsen, Rijssen, Markelo. Daar hebben we allemaal aan meegedaan. Je speelde nooit met een vaste partner. Er werd geloot.

In Spanje hebben we ook veel gespeeld. Met Engelsen. Die doen het ook. Op het strand ofzo. Sommige campings hadden wel een jeu de boulesbaan.  Ook wel buiten de camping, op de boulevard. Het zat daar altijd helemaal vol met overwinteraars”.

Horeca ervaring kwam goed van pas

“Iets aparts of ruzie ofzo heb ik eigenlijk nooit meegemaakt. Het ging altijd gemoedelijk op de club. Altijd gezellig. Zelf heb ik ook altijd voor de koffie gezorgd. Dien heeft dat ook gedaan. Bijvoorbeeld als er een feestje was. We kochten dan alles in. Ik was dat wel gewend van de camping. Daar was het altijd hard werken. We hadden er ook een keuken bij. Daar heb ik heel wat horeca ervaring opgedaan, die ik later bij de Butenboel weer kon toepassen. In Utrecht heb ik nog het horecadiploma gehaald. Je kon dan ook sterke drank schenken. Je moest ook alles over wijnen weten! Mijn dochter verbaasde zich over al mijn wijnkennis. Ik kon zo de namen van wijnen en zelfs van port noemen! Bij de Butenboel ging het vooral om koffie en thee schenken. Dit werd na ons overgenomen door Janny en Jenny”.

We zien dat je lekker fanatiek bent in het spel, herken je dat?

“Ja, ik doe het ook graag en vooral als het goed gaat. Het ligt ook helemaal aan de partner met wie je speelt. Ik wou wel dat ik kon tireren zoals sommigen op de club! Soms moet je de partner opjutten. Het gebeurt ook dat je nonchalant gaat gooien als het samen niet zo loopt.

Ik ga natuurlijk wel bij de ballen kijken die gegooid zijn. Sommige ballen lijken op elkaar. Je moet dan goed kijken hoe het ligt. Ook naar wie er beter ligt. En dan bepalen wat er moet gebeuren. Niet iedereen speelt zo, maar ik vind het leuk om fanatiek te spelen. Als je je dag niet hebt dan lukt niets. Het zal dan wel tussen de oren zitten ha ha ”.

Ondanks haar hoge leeftijd speelt Anny nog steeds met verve! Het was niet voor niets dat zij tijdens de finale van het clubtoernooi genoteerd stond bij de eerste acht!

Theo, mede oprichter van de Butenboel

Bouler in hart en nieren

Theo is bouler in hart en nieren en hoort vanaf het eerste uur bij Jeu de Boulesclub Butenboel. Hij is de mede oprichter van de club.

Zodra we binnenkomen voor een interview beginnen zijn verhalen. Hij pakt enthousiast het boek ‘Pétanque Trainer’ er bij van Meep Poel. Meep is een maatje van Theo uit de tijd dat hij landelijk op hoog niveau competitie van de NJBB (Nederlandse Jeu de Boules Bond) speelde. Het boek gaat helemaal over trainen vertelt Theo. Over techniek, tactiek, mentale training.

Hoe ben jij aan het boulen geraakt?

Theo vertelt over zijn oudste dochter die in Frankrijk haar man Sebastien heeft gevonden en daar aan de Middellandse zeekust is blijven wonen. Sebastien leeft voor het boulen. Speelt in de ochtend, middag en avond. Hij heeft Theo meegenomen en sindsdien is ook Theo verslingerd geraakt aan dit spel.

Al voor 1997 speelde Theo recreatief Pétanque met een groepje van een man of twaalf bij het vroegere hockeyveld in Holten, achter bij de Molenbeltweg. In 1997 is hij met een aantal mensen hiervan naar de Tour de France gegaan in het departement Lot in Frankrijk. Hier ontstond het idee om in Holten een club op te richten.

In 1998 zijn ze bij de notaris geweest in Markelo en werd de akte opgemaakt. Arend de Wilde werd voorzitter, Dien Maljers de penningmeester en hij zelf de secretaris. Club Butenboel was een feit. Er speelden toen al zo’n 15 à 20 mensen mee. Van lieverlee kwamen er steeds meer leden.

De locatie is wel een keer of vier veranderd. Het eerste veld bij de Molenbeltweg vindt Theo het meest spectaculaire terrein wat hij in Holten heeft gezien. Het was een parkeerterrein met een interessante en gevarieerde onderlaag. Dit maakte het boulen heel interessant. Hij zou het een goed idee vinden om bij de verhuizing naar een nieuw terrein in 2025 te kiezen voor een aantal banen met grover grind. Je moet dan heel goed kijken naar de donnée (plek waar de boule neerkomt op de baan). Theo doet het ons voor. Hij beweegt heen en weer, kijkt in gedachten naar de donnée, beweegt zijn arm en richt met gesloten, uitgestrekte vingers zijn hand richting deze plek waar de boule moet neerkomen.

Heb je nog bijzondere dingen meegemaakt bij Butenboel?

Ja zegt Theo, we hadden op een gegeven moment ‘een manneke’ dat in het westen heel veel had gebould. Wat deed hij? Hij kwam hier en zei: “En nu ga ik jullie boulen leren!” “Ja?” zei iedereen. Hij kwam een half uur van tevoren om te trainen en verwachtte dit ook van de andere spelers. Dit begon met het losmaken van de spieren. Daarna kwam dan de oefening. Bijvoorbeeld dat elke boule voor een bepaalde lijn gegooid moest worden. Iedere bal erachter kostte je een gulden of iets dergelijks. En ja, dat deden de leden.

Is er vanaf het begin competitie gespeeld?

Ja, vertelt Theo, dit gebeurde vanaf het begin. Altijd op dezelfde manier als dat het nu gaat. Met loting en afhangen van de namen. Op vergaderingen is dit onderwerp regelmatig terug gekomen. Er waren altijd mensen die een andere manier voorstelden, maar die is er nooit door gekomen.

Wat doet het spelen van Pétanque met jou?

“Heel veel”. Theo benadrukt nog eens: “heel veel!” Het recreatieve element veranderde in het beoefenen van de sport Pétanque, in het willen weten van hoe het moet. Hij is toen in Almelo ook lid geworden van de Boulesclub. Hij heeft daar zo’n 25 jaar gespeeld.  Toen hij daar kwam werd gezegd: “hé nu hebben we een echte goede speler!” Hij werd toen steeds hoger geplaatst in de competitie, samen met zijn maatje, een Italiaan. Deze was wat schieten betreft kampioen van Nederland.  Zij speelden in een triplette (team van drie spelers) in het op een na hoogste niveau. Hun wens was om naar het hoogste niveau te gaan van de bond. En dat betekende trainen, trainen, trainen. Ze zijn toen geen kampioen van Nederland geworden, maar het scheelde niet veel. Hij speelde in die tijd ook bij Butenboel, maar het spelen in de hoofdklasse was anders. Niemand was bijvoorbeeld alleen maar plaatser.  Je moest alle drie kunnen plaatsen en schieten.

Theo kan zich nog herinneren: “Op een gegeven moment had ik de laatste boule. Als ik een bepaalde bal wegschoot hadden we zes punten. Maar dat is zo’n last die op je komt. En dan schiet je mis! Tja, als er te veel druk op je komt….”

Ze hadden in Almelo een goede trainer die veel oefende met de tactiek. Het was eigenlijk meer psychologie dan tactiek. Hij wilde proberen aan te leren om altijd kalm te blijven. Om na een gespeelde boule de tijd te nemen. Je hebt een minuut om de volgende bal te spelen!

Training

Theo is trainer geweest bij de NJBB. Ook bij Butenboel heeft hij een aantal keren training gegeven, maar al snel hield menigeen het voor gezien en wilde vooral een spelletje spelen. Theo vindt het jammer dat er weinig animo is voor de trainingen.
Het spelplezier moet uiteraard voorop staan, zegt hij, maar dat bereik je het beste door te trainen. Door meer techniek, tactiek en zeker ook mentale training gaat je spel erop vooruit en daarmee ook het plezier in spelen.
Theo pleit dan ook voor structurele trainingen.

Een team

Wanneer je boult, zegt Theo, ben je een team. Met elkaar overleggen hoort daar bij. Dat ziet hij tegenwoordig te weinig. Bij elkaar staan tijdens de wedstrijd, samen nadenken over de te nemen beslissingen, elkaar na afloop de hand schudden en feliciteren. Het hoort er allemaal bij! Theo refereert aan het boek Pétanque Speler, dat hij aan het begin van het interview liet zien. “Er zit zo veel in het spel! Heel veel! Heel veel!!”

Externe competitie

In het recente verleden werden er ‘Regio cup dagen’ georganiseerd.
In de omliggende plaatsen, zoals Markelo, Enter, Rijssen, Nijverdal werden er onderlinge competitiewedstrijden gehouden. Vaste koppels van de diverse clubs deden hieraan mee, waaronder ook Theo.
Helaas is hier door Covid-19 een einde aan gekomen.
En zo ook aan dit interview met Theo.

Bij het weggaan ontdekken we nog een mooie foto aan de muur die Theo gemaakt heeft: ‘Adonis met boules’. Het zegt wel iets over deze Boule Adonis Theo, die nog steeds met veel plezier langs komt bij de altijd gezellige Jeu de Boulesclub Butenboel!